MEDİNE-İ MÜNEVVERE’YE HİCRET
Medine-i Münevvere’ye Hicretin Fazileti
Resûlullâh (s.a.v.)’in emri gereği bütün Müslümanlar Cennetü’l-Bakî’de defnolunmayı arzu etmelidirler. Çünkü Resûlullâh (s.a.v.)’e Şam, Irak ve Yemen tarafından üç ayrı kavim ayrı ayrı zamanlarda gelerek huzur-ı risâlet-i penâhide oturdular. Resûlullâh (s.a.v.) onlara İslâm’ı telkin etti ve o kavimler de Müslüman oldular. O zamana kadar inen emirleri Allah Resûlü (s.a.v.)’den talim ettiler ve her bir kavim;
‘Beldemize gidelim İslâm’ı orada anlatalım’ diyerek müsaade istediler.
Nebi-yi Ekrem (s.a.v.) her bir cemaat kalkıp gittiğinde;
‘Ve’l-Medinetü hayrun lehum lev kânû ya’lemûn’,
yani;
‘Eğer bilselerdi Medine kendileri için daha hayırlı idi’
buyurmuşlardır.
Buradan anlaşılması gereken şudur: Medine-i Münevvere’yi bu üç beldenin, (Şam, Irak, Yemen) tam ortasına koyarsak, cihet yani yön itibariyle Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz bu mübarek sözlerinin dünyanın her tarafını kapsadığını görürüz. O halde bu sözün mânâsı; ‘Medine dünyanın her yerinden daha hayırlıdır’ demektir.
Ve yine Efendimiz (s.a.v.) Medine için;
‘Kimin elinden Medine’de ölmek gelirse onu işlesin. Şehitler gibi ölür. Mahşer sabahı da kendisine şefaat ederim’,
buyurmuşlardır.
Ulemâ, Cennetü’l-Bakî’de bulunanların Nebî (s.a.v.)’in hassa ordusu mesabesinde olduğunu ifade ediyor. Ehl-i Bakî‘, yarın mahşer sabahı Nebi-yi Ekrem (s.a.v.)’in önünde, arkasında, sağında, solunda Sahâbe-i Kirâm hazeratı ile beraber yürüyeceklerdir. Cenâb-ı Allah hepimize nasip ve müyesser eylesin. (Amin)
Kutlu Davet
Muhterem Ömer Öztürk anlatıyor:
“Medine-i Münevvere’ye hicretimizin başlangıcı 1976 yılında idi.
1976 senesinde Mart sonu-Nisan başı Hz. Mahmud Sâmi (k.s.);
– İnşâallah, Medine’ye hicretimiz için mânen davet geldi,
buyurdular.
Umumi olarak Medine’den davet geldiğini bu şekilde buyurduktan sonra fakire de;
– Siz de beraberimde bulunursunuz,
dediler.
1977 senesi mayıs ayında büyük kızım yeni doğmuştu, on günlüktü. Hz. Mahmud Sâmi (k.s.);
‘Çok fazla eşya almazsınız. Evdekiler (yakın akrabalar) hicret ettiğimizi anlamasınlar. Bir bavulla gelirsiniz!’ buyurdular. Ben de evdekileri bir çocukla bırakarak hiç haber vermeden bir bavulla hicrete çıktım.
Sâmi Efendi hazretleri (k.s.):
– ‘Kimse hicret ettiğimizi anlamasın!’ dedikleri için ihvana;
– ‘Efendi hazretleri umreye gidiyor’ diye duyurduk.
Uçak biletlerimizi aldığım Ali Koçak Bey seksen küsur kişinin bu umre ziyaretine iştirak ettiğini söylemişti. Yani seksen küsur kişilik bir cemaatle yolculuğa çıkmıştık.
Ama Hz. Mahmud Sâmi (k.s.) Efendimiz ile benden başka hicret niyeti ile geldiğimizi bilen yoktu.
Mekke ve Medine’de tam elli gün kaldık. Çok değişik bir ziyaret oldu. Hz. Mahmud Sâmi (k.s.) Efendimiz:
– ‘Şimdi döneceğiz, inşallah ileride tekrar başka bir tarihte yine hicret ederiz’ buyurdular ve hicret başka bir sefere kalmak kaydıyla, geri dönmüş olduk.”
Evin Tutulması ve Sohbet Vazifesi
1979 senesinde Sâmi Efendi hazretlerinin Medine’ye hicret için tekrar talimat vermesi üzerine Muhterem Ömer Öztürk tekrar hicret hazırlıklarına başlar. O zamanki Suudi Arabistan Kralı Hâlid’in arkadaşı İbrahim Şakir ikamet için on sekiz kişilik davetiye göndermiştir. Bu davetiye sayesinde ikamet işinin resmi yönü halledilmiş olur.
Daha sonra Sâmi Efendi hazretleri Öztürk’ü, ev bulup yerleştirmek üzere şevval ayında (Eylül 1979) Türkiye’den Medine’ye gönderir ve;
‘Hıfz ayetlerini, Âyete’l-Kürsi’yi okursunuz ve Medine’deki sohbetlere siz devam edersiniz’ buyururlar. Mevlana Muhammed Rebhâmî hazretlerinin Riyâdü’n-Nâsihîn kitabını uzatarak:
– Bu da size hediyem olsun. Onu Medine’de sohbetlerde okursunuz. Ancak taşımanız uygun değil. Uçakta zor olur. Medine’ye kara yoluyla giden Şekerci Mustafa adlı birisine verirsiniz, o da Medine’de size teslim eder’ buyururlar.
Sâmi Efendi hazretleri, geçirdiği trafik kazası sebebiyle hekim tarafından iki kilo dahi yük taşımaması söylenen Öztürk’ün bir kilo kitap dahi taşımaması için bu kadar hassas düşünüyorlardı. Öztürk;
– Efendim bunu kim okuyacak? deyince.
– İnşallah siz okursunuz!
buyururlar.
Muhterem Ömer Öztürk, Medine’ye gelince daha önceden talebelerle gönderdiği ve bir depoya koydurduğu eşyaları Sâmi Efendi hazretleri için tuttuğu eve yerleştirir. Böylece bütün hazırlıklar Cenâb-ı Hakk’ın lütfu ve Sâmi Efendi hazretlerinin himmeti ile tamamlanmış olur.
Sâmi Efendi hazretleri Zilkade ayında Medine’ye geldiklerinde Muhterem Ömer Öztürk üç arkadaşıyla beraber Cidde’de karşılarlar.
Yol Kesmek İsteyenler
Muhterem Ömer Öztürk, Hazret’e ve ihvana on sekiz kişilik Cidde-Medine uçak bileti almıştı. Cidde Havaalanı’nda o kargaşa içerisinde, uçuş kartlarını almak için biletleri Öztürk’ten alırlar. Nasıl olduysa Muhterem Ömer Öztürk’e ve onunla beraber gelen üç kişiye uçakta yer kalmaz. Hazret uçağa gitti. Ömer Öztürk dışarıda kalır. Hz. Sâmi (k.s.) ve beraberindekiler uçağa binince uçuş kartı olmamasına rağmen telaşla uçağa giden kapıya yönelir. Oradaki memur, onun telaşlı hâlini görünce giriş kartını sormaz ve bu şekilde içeriye girer, kontrol noktasından geçer. Apronda Öztürk’ü gören başka bir görevli;
– ‘Uçağa mı yetişeceksin?’ der. ‘Evet’ cevabı üzerine kendi arabasına bindirerek uçağa götürür. Uçağın kapısında uçuş kartlarını kontrol eden görevli de Muhterem Ömer Öztürk’ün özel araçtan indiğini ve telâşını görünce uçuş kartını ve pasaportu sormaz ve böylece uçağa binmiş olur. Uçakta ihvandan birinin çocuğunu kucağına alır, bu şekilde Medine’ye Sâmi Efendi hazretleri ile beraber gelinir.
Burada oynanmak istenen oyun başkadır. Suudi Arabistan’da görev yapan Türk istihbaratı Muhterem Ömer Öztürk’ün, Hazret’le beraber Medine’ye girmesine mâni olmak istemiştir. Bunun için böyle bir oyun tezgâhlarlar. Ama yapan eden Allah…
‘Ancak, Âlemlerin Rabbi olan Allah’ın dediği olur.’
Medine’ye girişte Muhterem Ömer Öztürk’le Hazret’in beraber bulunmasını istemeyen istihbaratçıların planı tutmamış olur.
“Görev Yeriniz Mekke’dir”
Böylece 1979’un Eylül ayında Medine’ye hicret edilmiş olur. Medine’ye gelirken Sâmi Efendi hazretleri Öztürk’e
‘Bizim burada kalmamız lazım; hizmet yönünden benim görev yerim Medine, sizinki Mekke’
demiştir. Aynı sözü birkaç defa da Dr. Abid Özmen’e de söylemiştir.
Vitir Namazı Meselesi
Muhterem Ömer Öztürk anlatıyor:
“Medine’de Ramazan ayında vitir namazı, ayrı olarak, iki ve bir rekat şeklinde kılınır. O zamanlarda Medine ileri gelenlerinin muhtelif ilmî toplantıları oluyordu. Beni de çağırıyorlardı. Burada kalabilmemiz için onlarla iyi geçinmemiz gerektiği düşüncesi ve Sâmi Efendihazretlerinin emriyle, istemeden de olsa iştirak ediyordum. Bir gün yine bir toplantıda bana sordular:
– Siz mescidde imama uyup farz namazı kılıyorsunuz. Ramazanda sünnet olan teravih namazını da yine imama uyup kılıyorsunuz. Peki bu ikisi arasında vacip olan vitir namazını neden imama uyup kılmıyorsunuz?’
Tabii onlar mezhepleri kabul etmediği için ‘Hanefî Mezhebi’nde böyle kılınmadığı için kılmıyoruz’ diyerek onlarla lüzumsuz bir tartışmaya girmeğe gerek görmedik. Rahmetli Hattat Mustafa Efendi vardı, Ona sorduk. O:
– Evladım bizde, Hanefîlerde tek rekât namaz yoktur. Onlarla bu şekilde kılamayız, dedi.
Hz. Sâmi (k.s.);
– Burada kalmamız lazım. Bizim burada manevi vazifemiz var, demişti.
Burada kalabilmek için de bu adamlarla geçinmek lazım. Buradaki kimseler soruyor:
– Yatsı namazının farzını imamla kıldın, teravihi de kıldın. Peki, vitr-i vacibi niye kılmıyorsun?
Bunlara bir cevap vermek lazım. Efendi hazretleri buyurmuşlardı ki:
– Size bir soru sorulursa, her soruyu çekinmeden bana sorarsınız. Bu sorulur sorulmaz, diye düşünme, ne istersen sor.
Kendilerine hadiseyi baştan sona anlattım ve ‘Ne yapmalıyız?’ diye sordum. Hazret bir müddet başını öne eğdi, sükût buyurdu. Sonra başını kaldırdı ve:
“Kılabilirsiniz, iadesi de gerekmez, dedi.”
Bu noktada Hz. Sâmi (k.s.), bu meseleyi manevi âlemde Sahibu’ş-Şeriat Seyyidü’l-Beşer Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’e soruyor:
– Ya Resûlullâh (s.a.v.), Burada kalmamız lazım, bu adam da böyle diyor, ne yapmamız lazım?
Sahib-i Şeriat (s.a.v.) şöyle cevap veriyor:
– Onlarla beraber kılınır, iadesi de gerekmez.
1980’de İstanbul’a Tedavi için Geliş
Muhterem Ömer Öztürk anlatıyor:
“1977’de trafik kazasında bel kemiğim kırıldığı için dokuz ay yattım. Hekimler bel kemiği üzerinde duruyorlardı. Evde yatarken genç hekim arkadaşlar şöyle demişlerdi:
– Ömer ağabey, seni muayeneye hep hocalarımız geliyor, genç hekimler olarak bizim araya girmemiz, konuşmamız ayıp olacağı için bir şey demedik. Hep belinin üzerinde duruyorlar, hâlbuki kaburgalar kırılmış, ciğere batmış. Bu ciğerler birkaç sene sonra mesele çıkarır.
Hakikaten o arkadaşların dediği gibi oldu. Üç sene sonra ciğerlerden kan tükürür olduk. Bunun üzerine Hazret: ‘İstanbul’a tedaviye gidin’, buyurdular.
İstanbul Üniversitesi Çapa Tıp Fakültesi’nde Prof. Dr. Kuddusi Gazioğlu için akciğer konusunda Türkiye’de “bir numara” diyorlardı. Bu konuda Amerika’da derse de gidiyormuş, ayrıca neşriyatı da varmış.
Hoca’ya, doktor Yusuf Akkaya ile beraber gittik. Hoca muayene ettikten sonra (Daha o zaman duyulmamıştı) ‘akciğer tümörü’ teşhisini koydu. ‘Bronkoskopi, ondan sonra da ameliyata almamız lazım, dedi. Ciğerden parça alınıp tahlil yapılacak, sonra da ameliyat edecekti. Yusuf ile özel görüşmek için beni dışarı çıkardı. Yusuf’a, ‘Ömer Bey’in hastalığı çok mühim, hayati tehlikesi var, sakın ihmal etmeyin’ diye sıkı sıkı tembihlemiş. Hastaneden ayrıldık o gün akşam eve geldiğimde Hazret’in, Medine-i Münevvere’den evdekilere telefon açtırarak, ‘Ömer Öztürk’e selâmımı söyleyin inşallah şifa ayetlerine devam etsin’ dediğini naklettiler.
Onun üzerine kararımı verdim. Hazret böyle dedikten sonra yapılacak iş belli olmuştu. Bronkoskopi de, ameliyat da olmadım. Şifa ayetlerine devam ettim.
O arada beni Çapa’daki İstanbul Tıp Fakültesi’nde Doç. Dr. Tuğrul Bey’e yönlendirdiler. Bize altı sene fuzulî yere ilaç içirdi. Bu altı seneden sonra GATA’da Albay Prof. Yücel Bey’e muayene olduk. Yücel Bey:
– Ömer Bey, bizim Tuğrul çok iyi hekimdir. Benim sınıf arkadaşımdır ama bunca ilacı boşuna içirmiş. Niye içtin sen bu ilaçları? diye sordu.
– Nasibimizde varmış, ne yapalım?’ dedim.
Tabii altı sene boyunca içtiğim ilaçlar kortizonlu olduğu için ilaçları bırakınca, kilom arttı, 20 kilo birden aldım. O hastalık sırasında 63-65 kiloya düşmüştüm.
Yücel Bey son olarak şunları söyledi:
– Ömer Bey, bir şeyin kalmamış. Bak şu çay bardağı var ya. Kanaman bu çay bardağını doldurursa o zaman hekime müracaat et. Eğer çay bardağını doldurmazsa kanı görmedim de, öksürmemden oluyor de, boş ver ve buna aldırış etme.
Yücel Bey’in bu sözü üzerine ilacı bıraktım. ‘Tümör var, kanser var, şu kadar ömrün kaldı’ diyorlardı; bir şeyimiz kalmadı, elhamdülillah.
Hastalıktan ötürü telaşlanmamak lazım. Allahü Te‘âlâ devasız dert vermemiştir. Her derdin bir devası var. Hastalığı veren, şifayı da verecek olandır. Onu bulmak lazım. Cenâb-ı Hakk’tan her zaman ümitli olmak lazım. Allah’tan ümitli olduğumuz müddetçe Cenâb-ı Hakk’ın yardımı bizimle beraberdir. Allah’a can u gönülden ümitle bağlanıp istirham edelim, dua edelim.”
Medine’de Bulunma Âdabı Röportajı
Bir radyo kanalı ‘Âşıklar Diyarı Medine ve Âşıkları’ isimli program hazırlamış; ilk röportajı da Muhterem Ömer Öztürk ile yapmıştır. Kendileri Medine’de yaşamanın ne demek olduğunu şöyle anlatmışlardır:
“1979 senesinde Medine-i Münevvere’ye hicret ettik. Babamın ve ailece hepimizin üstadı olan Sâmi Efendi hazretlerinin Medine’ye intikali sebebiyle, ona tâbi olarak Medine’ye gelmiş olduk.
Hattat Mustafa Hocaefendi vardı -Allah gani gani rahmet eylesin- 1996’da vefat etti. O, 1920’li yıllarda hicret etmiş. Medine’ye ilk geldiğimizde Hocaefendi’yi ziyarete gittik. Bize şöyle bir nasihatte bulundu:
– Sâmi Efendi’nin arkasında gelmişsiniz, Allah râzı olsun, Medine-i Münevvere’ye hicret etmekle çok güzel bir iş yapmışsınız. Yalnız dikkat edeceğiniz husus; burada yürürken, otururken, kalkarken, konuşurken buranın Allah Resûlü (s.a.v.)’in beldesi olduğunu hatırdan çıkarmamalısınız. Ayağımı bastığım yere ola ki Nebî (s.a.v.)’in ayağı basmıştır, en azından bir sahâbinin ayağı basmıştır diye yürüyebilirseniz ne âlâ… Harem-i Şerif’e girerken çıkarken nereye girdiğinizin farkında olup hareket edebilirseniz ne mutlu size… Ama eğer alışır da Türkiye’de yaşıyor gibi yaşarsanız, mesela yolda yürürken yere tükürürseniz, Harem’e girip çıktığınızda nereye girip çıktığınızın farkında olmazsanız, o zaman Türkiye’de yaşayıp muhabbetle buraya gelip gitseniz çok daha iyi olur.
Medine’de yaşamak kime nasip olur belli değil. Merhum Konyalı Fehmi Efendi vardı meşâyihten. Allah gani gani rahmet eylesin. 50 yıl Medine’de oturmuş hiç çıkmamış Medine’den. Aile efradı, çoluk çocuğu ısrarla davet etmiş; “Biz gelemiyoruz sen gel Türkiye’ye” diye. Hocaefendi Medine’den çıkmayı istemediği hâlde onların davetini kıramadığı için Türkiye’ye gitmiş orada kalmış. Nasip meselesi, istemekle olmuyor. Hocaefendi 50 yıl çok da kolay şartlarda yaşamamış.
Merhum üstad Ali Ulvi Kurucu Bey anlatmıştı, ‘Ömer, evladım, 50’li yıllarda burada günde bir riyal bulmak çok büyük bir nimetti’. Gene eskilerden Amasyalı Mustafa Efendi vardı, o da 1920’li yıllarda hicret etmiş. Şöyle anlatırdı:
‘Biz devlet memuruyuz, 1940’lı yıllarda aybaşında devletin maaş verecek birşeyi yok. Buraya Mısır’dan, başka ülkelerden gönderilen yiyecekler (peynir vb.) gelir, bize maaş olarak verilirdi.’
Medine-i Münevvere, Müslümanların gönlünde olan bir şehir… Burada bulunmayı herkes arzu eder, ama nasip meselesi. Şartların oluşması, kendisini bu tarafa kılavuzlayacak zevatın bulunması meselesi… Hepsi bir araya gelince nasip oluyor. İşyerim Türkiye’deydi. İşyerimi de güvendiğim arkadaşlara bıraktım. Sermaye benden, emek onlardan ortak çalıştık. Kanaat sahibi de olursa insan, elhamdülillah, başka şeye hacet yok.
Allah, Hz. Sâmi’nin (k.s.) duası bereketiyle bize Medine’yi nasip etti. İnşaallah buradan ayırmaz. Allah (c.c.) buraya uygun edep ve ahlak üzere devam etmeyi nasip etsin.
Hattat Mustafa Efendi’nin çizdiği çerçeve bizim için çok mühim bir ikaz oldu. Medine’de adımımızı atarken yürürken konuşurken otururken kalkarken Allah Resûlü’nün (s.a.v.) beldesidir, ola ki burada bir sahabe oturmuştur, yürümüştür diye dikkat edilerek yaşayınca insanın içindeki haz da ona göre artıyor.
Tabii ki Medine’de yaşamakla Türkiye’de yaşamak arasında bir fark olması lazım. Türkiye kendi memleketimiz, insan istediği gibi rahat yaşayabiliyor. Ama Medine’ye gelince Resûlullâh (s.a.v.)’in beldesi diye daha fazla dikkat etmek ve itina göstermek icap ediyor. Ben 37 senedir şahsım adına elimden geldiği kadar buna dikkat etmeye çalışıyorum.”
Medine’nin İçini Fazla Bilmem…
“Burada filen bir işe girmedim, buranın şartları yabancılar için farklı ve çok zor. Bu yüzden çok fazla kimseyle temasım olmadı. 34 senemi ev ile Harem-i Şerif arasında geçirdim. Hatta buraya gelenler bazı yerleri sorarlar, ‘Bilmiyorum’ deyince de hayret ederler.
– 37 senedir buradasın, nasıl bilmiyorsun?
Gezip dolaşmadığım için bildiğim yerler sınırlı. Bunlardan biri, Mescid-i Kuba; çünkü buraya gitmek sünnettir. Nebi aleyhi’s-salatüve’s-selâmın kendileri cumartesi günleri Kuba Mescidi’ne gitmişlerdir.
“Kim evinden çıkıp bu mescide gelip iki rekat namaz kılarsa kendisine bir umre ecri verilir”[20] buyuruyor. Hz. Peygamber (s.a.v.) çarşamba, bazen de perşembe günü Hz. Hamza (r.a.) ve Uhud şehitlerini ziyarete gitmişler; yine çarşamba günü öğle ile ikindi arasında Fetih Mescidi’nden Hendek Harbi’nin yapıldığı yere gitmişler, iki rekat namaz kılmışlardır. Cuma günleri de Cennetü’l-Bakî’yi ziyaret etmişlerdir. Ben de ömrümü buralarda geçirdim. Ve mümkün mertebe Mescid-i Nebevî’de bulunmaya gayret ediyorum. Özellikle sabah, akşam ve yatsı vakitlerinde devamlı buradayım.”
Sosyal Medya Hesaplarımızı Takip Edin