Yine Şeyh Hâfız Efendi şöyle anlatır:
İşte, dergâhta günlerim böyle geçip az bir zamanda büyük mânevî merhaleler katedip, biiznillâh himmetleri ile sülûkumu ikmal ederek Yahyalı’ya döndüm.
Konya’dan bir ihvân İstanbul’a Hazret’i ziyarete gider. Huzurlarına girip, hoşamedî yaptıktan sonra, sünnete ittibâ (sünnete uymak için) Hazret; adını, memleketini sorar. O mürid Konya’ya dönüşünde Hazrete mektup yazar:
Diğer bir sözünde de:
“Hepiniz çobansınız, çoban güttüğü sürüden mesuldür.” hadis-i şerifi gereğince; eğer bir mürşid, çobanı olduğu sürüsünden, yani evlâtlarının hallerinden haberi olmaz ise, o mürşid nâkıs (noksan)dır, demiştir.
Ekmekçi Mehmed Efendi anlatmıştı:
Konya’nın meşhur Fenni fırınında ekmekçilikte çalışırdım. Şeyh Esad Efendimize yeni intisab etmiş, lâkin mübârek yüzlerini görmemiştim. Bir gün Konyalı bir ihvânımız yanıma gelip selâm verdi, hal ve hatırımı sorduktan sonra;
Başladım ağlamaya; anladım ki, Hazret beni istiyor. Hemen işimi bırakarak bir heybeye somun ekmeklerden doldurdum, kara trene binip İstanbul’a gittim, o zaman tren İstanbul’a iki-üç günde varırdı. Tabiidir ki ekmekler kurudu.
Ben varmadan Üstâdım yanındakilere:
Sora sora dergâhı buldum., lâkin içeri utancımdan girememiştim. Hemen ihvânlar koşarak geldiler:
Hemen bir beyaz muşamba getirip açtılar ve bir tabakta tereyağı getirdiler. Heybeden ekmekleri çıkarıp sofra üzerine koydum. Mübârek elleriyle ekmekleri bir bıçakla yarıp, arasına tereyağı koydu. Eliyle üzerlerine basarak kapattı ve üst üste koydu. İhvânlar da sofraya dizildik;
Buyurun, dediler. Elimi ekmeğe dokunduğum zaman, yeni fırından çıkmış gibi sıcak, yağ içinde erimiş. Başladım ağlamaya. Üstâdım hem yiyor, hem de bana bakarak gülüyordu!
Devlet demir yollarında çalışan İhsan Efendi anlatmıştı:
Emirleri gereğince hastahaneye götürdüm, baştabip muayene edip hastahaneye aldı. Hastayı yatırdıktan sonra, iznim olmadığı için vazifemin başına döndüm; Evvel Allah sultânıma havale ettim.
Hastahaneden çıkınca bizim hanım bana:
İstanbul’da, Darü’l-Fünûn’da hadis dersleri veren bir müderris yaşlanır ve emekli olur. Bu müderris, emekliliğinde gönül iklimine girip ömrünün kalan yıllarını o yolda geçirmek ister. Kendisine bağlanacağı bir şeyh bulmak üzere kapı kapı, dergâh dergâh dolaşır. Sonunda kendisine zamanın en büyük kutbunun Kelâmî Dergâhı şeyhi Esad Efendi olduğu söylenir. O da adresini alır, kalkar Esad Efendi’yi ziyarete gider. Buluşurlar, kucaklaşıp sohbete başlarlar. Karşılıklı hoş sohbet yapılır, kahve içilir. Konuşmanın bir yerinde hadis müderrisi/profesörü:
Esad Efendi mahcup bir şekilde başını önüne eğer ve bir süre sessisce öylece kalakalır. Daha sonra mahzun bir yüz ifadesi ile sorar:
“Estağfirullah hocaefendi, fakire söyleyin, siz bir hadisçisiniz… Bu ümmetin faziletçe en üstünü kimdir?”
“Hazret-i Ebubekir (r.a) efendim…”
“Söyleyin fakire hocaefendi, O’na son nefeste îmân garantisi verilmiş miydi?” Müderris:
“Hayır efendim” deyince Esad Efendi:
“Hocaefendi, bu ümmetin en büyüğüne bile îmânla ölme garantisi verilmemiş iken, bu âcizin son nefeste durumu ne ola ki… Bizim sonumuz ne olacak? Yıllardır bu havf (korku) ile yaşıyoruz. Acaba îmânla ölebilecek miyiz?
Nerede kaldı şeyhlik, nerede kaldı kutbluk. Son nefeste îmân, son nefeste îmân. Buyurun âkıbetimiz ne olacak, oturup halimize, âkıbetimize ağlayalım!” diye karşılık verir ve ağlamaya başlar. Hadis müderrisi durumdan etkilenir o da ağlamaya başlar ve beraberce ağlarlar.
Dişçi Mehmed Efendi Esad Erbilî Hazretlerine intisab eden Konya’dan üçüncü kişiydi. Daha önce intisab eden Karamanlı Müderris Osman Efendi ve Kaşıkçı Ali Rıza Efendilerle çok samimi ahbaptı. Ölene kadar da bu arkadaşlıkları devam etmişti.
Gel zaman git zaman dişçi Mehmed Efendi, Müderris Osman Efendi ile birlikte kaşık satmak için çevredeki illerden birine gitmişler. Bakıyor ki teheccüd vakti Müderris Osman Efendi her gece kalkıp namaz kılıyor, Kur’ân ve tesbihatla meşgul oluyormuş. Dişçi Mehmed Efendi;
Aradan bir iki ay gibi bir zaman geçer ve Dişçi Baba bir gece rüyasında Esad Erbilî Hazretlerini (k.s.) görür. Ertesi gün arkadaşlarına;
“Bu gece rüyamda Esad Efendi Hazretlerine gittim. Sokakları, evleri, O’nun dergâhını ayan beyan gördüm, O’nu ziyaret ettim” diye rüyasını ayrıntılarıyla anlatır.
Kaşıkçı Efendi ve Müderris Osman Efendi bunun üzerine;
“Haydi, hep beraber Esad Efendi’ye gidelim” derler.
Ve onu İstanbul’a, Kelâmî Dergâhına götürürler.
Yolda giderken Dişçi Mehmed Efendi rüyada gördüğü yerelere gelince;
“-İşte rüyamda burayı da görmüştüm!” diyerek dergâha varırlar.
Derken Esad Erbilî Hazretleriyle görüşürler. Hemen ilk görüşmede Dişçi Efendiye mânevi ders verilir. Sonra Konya’ya dönerler.
Dişçi Efendi kabiliyetli bir derviştir. Ve çok kısa bir sürede seyr-u sülûkunu tamamladıktan sonra Esad Efendi onu Konya ve çevresine hilâfetle görevlendirir. O, uzun yıllar bu görevi sadâkatle, ihlâsla îfâ eder.
Dişçi Efendi Şeyhiyle sık sık mektuplaşır, O’ndan gelen tavsiyeleri Konya’da ihvana aktarırdı.
Hayatının son dönemlerinde, vefat edeli kırk seneyi geçmesine rağmen sohbetlerde sık sık Esad Efendi’nin mektuplarını ihvana okuyarak hicran dolu bir gönülle hüngür hüngür ağlardı.
Esad Erbilî Hazretleri (k.s.) oğlu Mehmed Ali Efendi’yi sohbet ve ziyaret için Konya’ya gönderir. O da gider, gerekli vazifeleri yapar.
Konya ihvanı başta Dişçi Mehmed Efendi olmak üzere, herkes ona büyük bir hürmetle hizmet ederler.
Samimiyet ve muhabbetle bağırlarına basarlar. O da kendisine gösterilen bu teveccühten fevkalade duygulanır ve İstanbul’a dönünce durumu sitayişle babası Pîr Efendimize (k.s.) anlatır.
Esad Efendimiz de çok mütehassis olur ve iltifat dolu çok nazik bir mektupla Dişçi Mehmed Efendi’ye teşekkür eder.
Sultan Reşad tahta çıktıktan sonra, bir cüppe diktirir, terziye “Yakasını dikme!” der. Sultan Reşad, küçük bir kâğıda Kur’ân’ı Kerim’den bir âyet yazar, yakanın içine kor ve onu terziye diktirir. Terziye; “Sen yanımda kal” diyerek yaveri olan paşaya cübbeyi vererek Pir Efendimize gönderir ve tembihler: “Esad Efendi (k.s.) giyerken ağzından ne çıkarsa bir kâğıda yaz ve bana getir!” Bunun üzerine paşa dergâha gelir ve bizzat kendi eliyle cübbeyi giydirmek ister. Esad Efendi (k.s.) önce “Olmaz, kendim giyerim!” diye itiraz edecek gibi olsa da paşa; “Olmaz, padişahımızın emri, ben giydireceğim” deyince, ulu’l-emre itaat gerek diyerek cübbeyi paşanın elinden giyer.